Debuxos

No 1970 eu tiña doce anos e volvín vivir con meus pais despois dos catro longos anos en que estiveron lonxe. Tiven entón o meu primeiro cuarto propio, pero era nun barrio novo onde non souben facer amigos novos. No buró daquel cuarto, os papeis, os lapis e as tintas, en alianza con centos de visitas dominicais ao Museo Provincial, axudáronme a negociar os meus vínculos co mundo. Foron xurdindo así os debuxos escolmados en «Os días do mundo». Chegaban ata 1977 e a posterior entrega á palabra e os seus reclamos plurais fíxoos quedar como a fundación dunha casa esporádica. E pasaron décadas de estadías curtas ata que a pandemia do ano 20 forzou unha reclusión na que a mellor medicina fronte á soidade volveu ser o encapsulamento na reprodución do real. Sobre todo, esta vez, apareceron rostros de persoas queridas e admiradas (son todas as que están, mais por distintos motivos non están todas as que son). Era o meu xeito de proclamar, en voz baixa e letra pequena: «Non estou só». O rastro dese camiñar ás apalpadas, que xa se amosou nunha exposición, ofrécese tamén nestoutra ventá ao escrutinio público. É dicir, un corazón sae ao encontro doutros corazóns con debuxos que son certificados de pertenza a unha nación radicada entre a afouteza e a fraxilidade. A nación da nosa alma.