Chámome Luís e escribo libros
Empecei a escribir poemas na adolescencia, a mediados dos anos 70, e en 1980 atrevinme a publicalos por primeira vez. Ás veces tamén fago debuxos (coma Edgar Degas: «Son un home ao que lle gusta debuxar») e durante case catro décadas exercín o xornalismo: dous anos nunha emisora de radio, tres na prensa escrita e máis de trinta na Televisión de Galicia.
Nacín en setembro de 1958 no Sanatorio Modelo da Coruña, a cidade onde o meu avó paterno (con poucas horas de vida, en 1893) fora abandonado no torno do mesmo hospicio en que a enfermeira Isabel Zendal noventa anos antes fixera a recruta de corpos portadores para a "expedición da varíola". Aquel neno inscrito cun só apelido criárono as monxas da Caridade ata que, cando tivo forza abonda, puido empregarse no porto coruñés como estibador. Ese mesmo foi o oficio que ata a súa xubilación desempeñou o seu fillo Luís (meu pai, nado en 1931).
Houbo para el o lapso dun lustro de emigración. Primeiro só, para traballar como peón nunha fábrica de baterías de Frankfurt, e logo acompañado pola miña nai, de subalternos no St. Anne's College de Oxford. Durante esas ausencias, a miña irmá e mais eu vivimos unha especie de orfandade (branda e soportable: os nenos son sempre campións de supervivencia) ao coidado dos avós maternos, entre o barrio coruñés do Gurugú, nove meses de cada ano, e as paisaxes muradás de Tal, nos veráns.
Na parte urbana da infancia fixen de neno dos recados para unha confeitería, «La Vienesa», e pode dicirse que aquilo tivo algo de dickensiano (aínda que, grazas ás propinas, adozado por moitísimo cine: no Equitativa, de sesión continua, e mais no Doré e no España).
Na casa, lembro un único libro de versos, Fe de ideales, asinado por un afastado parente e publicado ás súas expensas en Granada en 1937, e tamén había tres antoloxías agasallo dos Reis Magos (de Hans Christian Andersen, dos irmáns Grimm e de Charles Perrault), algunhas historietas de Hazañas Bélicas ou Mortadelo e moitos devocionarios fornecidos polas tías monxas, á parte dos manuais que o meu avó materno, Pepe de María do Agro, conservaba do tempo en que sacou o título de Oficial de Máquinas de primeira. Quedara orfo á idade de nove anos, o maior de seis irmáns, e a necesidade de traballar obrigárao a facer de grumete en lanchas do xeito, en Muros, de mineiro na Comanchería norteamericana e, finalmente, de maquinista nas tripas de buques de navieiras vascas. Un cúmulo de experiencias que incluíron crueis torturas por un escuadrón falanxista tras o golpe de Estado de 1936 e que, contadas por el, constituían a única novela ao alcance dun neto preguntón.
No meu bacharelato practiquei o atletismo no estadio de Riazor, que aínda conservaba as pistas de cinsa, e ingresei no antifranquismo como militante da Xuventude Comunista. Era nos anos finais do ditador e ese activismo proseguiu durante o paso pola facultade de Dereito compostelá, que rematou sen esa licenciatura pero cunha compañeira, Beli.
Logo virían a nosa filla, Dánae, unha casa preto de Pontevedra, o mellor refuxio contra os ruídos de fóra, e unha restra de libros, coa narrativa para o que Ortega y Gasset definiu como «a circunstancia» e cos poemas, celebrativos e lutuosos, para os mergullos no fondo do corazón.
Dirixo desde hai vinte anos unha colección de poesía, Tambo, e en 2014 regresei á militancia da man da nova política para loitar contra unha versión 2.0 do caciquismo, pero unha serie de erros imputables ao meu bando (e a min mesmo), puxéronlle fin a iso tras un só mandato de esforzos perfectamente inútiles nas bancadas da oposición municipal.
Agora, cando xa vai quedando atrás a infancia da vellez, redobro o compromiso coa escrita: ese irredutible país de soidade, silencio e lentitude. Acóllome a eses tres mandamentos desde a procura da claridade e só me resta engadir, como pode saberse léndome, que me gusta pasmar ante a insuperable vista de Monte Louro, viaxar con tempo pola península e a Europa máis próxima e, de cando en vez, saír ao encontro dos lectores con páxinas onde teimo e teimo na mellor das proclamas: «Amo a vida!». Unha vida que desde sempre quero «moi Thoreau», ou tamén levemente roussoniana; é dicir, discreta. A vida dun ninguén engaiolado pola cultura.