Esta é unha aposta militantemente figurativa que sae ao encontro do lector coa ambición, ese «imposible viable», de ofrecerlle un espello onde tamén quede reflectida a súa alma. É unha poesía que rende a obediencia debida aos sentimentos, que constata a simetría entre a celebración e o laio e que emparella clasicismo e modernidade. Faino revivindo días que nacen e morren e que ao pasar xeran un latexo que regresa para alimentar, na resurrección menor de cada amencer, o noso corazón. Grazas a iso permanecen en nós grandes bosques, fontes amigas e infinitas mareas; e acendidas e xélidas reminiscencias; e seres humanos exactísimos e vagos. A Ítaca, en definitiva, da memoria. Así, mentres dan conta dun navegar polo tempo, poemas coma os deste libro son o humilde froito dun asombro xigantesco. Por seren nomeadamente tentativas na busca, e asemade na fuxida, dunha paz que ignoramos.
(Con ilustracións de Álvaro de la Vega).
(Con ilustracións de Álvaro de la Vega).
