(Con ilustracións de Álvaro de la Vega).
Sinopse

Esta é unha aposta militantemente figurativa que sae ao encontro do lector coa ambición, ese «imposible viable», de ofrecerlle un espello onde tamén quede reflectida a súa alma. É unha poesía que rende a obediencia debida aos sentimentos, que constata a simetría entre a celebración e o laio e que emparella clasicismo e modernidade. Faino revivindo días que nacen e morren e que ao pasar xeran un latexo que regresa para alimentar, na resurrección menor de cada amencer, o noso corazón. Grazas a iso permanecen en nós grandes bosques, fontes amigas e infinitas mareas; e acendidas e xélidas reminiscencias; e seres humanos exactísimos e vagos. A Ítaca, en definitiva, da memoria. Así, mentres dan conta dun navegar polo tempo, poemas coma os deste libro son o humilde froito dun asombro xigantesco. Por seren nomeadamente tentativas na busca, e asemade na fuxida, dunha paz que ignoramos.
(Con ilustracións de Álvaro de la Vega).
(Con ilustracións de Álvaro de la Vega).
Críticas
“A métrica e a rima coidadas, a precisión estrófica, a referencia á tradición poética nos motivos e nas citas ou na musicalidade, “A ría é un xoieiro / que só garda melodías”, saboréanse máis ao contrastalas coa escaseza na poesía contemporánea. Pero non se trata dun virtuosismo fachendoso. Acompañan sempre o contido, como se ve nos recursos de repetición, alegres para os poemas da mocidade, graves no ton de ladaíña que presaxian a ausencia”.
Inma Otero Varela. Nós Diario
“A plena madurez colorea o iris de Rei, que desta altura non se deixa levar pola ansiedade do ambiente e que, pese aos anos vividos, mantén na mirada tamén un (necesario, precioso) “asombro xigantesco”. As sílabas do mundo é, si, esa lagoa calma na que o lector devece por abandonarse no mergullo”.
Héctor J. Porto. La Voz de Galicia
“Luís Rei propón dende estes poemas un alicerce do que é a vida, desa mestura de momentos que compoñen una sorte de formigón que nos moldea dende o sorriso e a bágoa, dende a luz e a sombra, dende o azucre e a folerpa”.
Ramón Rozas. Diario de Pontevedra